Kliknij tutaj --> 🐨 najmniejsze mrówki w polsce

Mrówki Solenopsis fugax, najmniejsze w Polsce, mrówka złodziejka. Skorzystaj z największego serwisu ogłoszeniowego w Polsce! mrówki - kupuj lub sprzedawaj wydajne opakowanie - wystarcza nawet na 210 m³ docierając w najmniejsze zakamarki. polecana do zwalczania pluskwy domowej i innych owadów domowych. stosowana przez profesjonalistów w branży DDD . super szybkie działanie - produkt zwalcza owady latające (po 45 min. od zastosowania) i biegające (po 2 godz. od zastosowania). Camponotus ligniperda (gmachówka drzewotoczna) - to największa mrówka wykazana w Polsce. Budową i biologią zbliżona do siostrzanej Camponotus herculeanus, pomiędzy którymi może dochodzić do hybrydyzacji. Zasięg występowania C. ligniperda jest przesunięty na południe względem rejonów występowania C. herculeanus, co wskazuje na to, że mrówki te preferują cieplejsze regiony. Mrówka to owad znany wszystkim. Jednak proste pytanie, ile kończyn ma pospolita mrówka, może zbić z tropu nawet tych, którzy często je widują. Mrówka to owad należący do typu stawonogów. Podobnie jak wiele innych osobników tego typu, mrówka ma sześć nóg Same munchkiny w ciągu życia raczej nie chorują. Są jednak zdecydowanie bardziej niż inne koty narażone na lordozę. Ta choroba kręgosłupa polega na jego nadmiernym wygięciu, co skutkuje bólami stawów. W wielu przypadkach munchkiny nie mogą normalnie funkcjonować. W Polsce zakup kota tej rasy jest praktycznie niemożliwy. Site De Rencontre Avec Des Hommes D Affaires. Mrówkowate (Formicidae) należą do rzędu błonkówek, są bardzo rozpowszechnione i występują praktycznie pod każdą szerokością geograficzną. W samej Polsce występuje około 103 gatunków tych owadów. Mrówki mają smukłe ciało, dość dużą głowę i spory, kulisty (lub jajowato wydłużony) odwłok. Czułki są najczęściej zgięte i składają się z trzonka i biczyka. Głównym narządem gryzącym aparatu gębowego są żuwaczki. Odnóża mrówek są typu bieżnego, cienkie i długie. Wśród mrówkowatych, oprócz samców i samic, występują robotnice (samice o niedorozwiniętych narządach rozrodczych), nazywane także żołni erzami. Są bezskrzydłe w przeciwieństwie do samic i samców większości gatunków mrówek. Mrówki tworzą duże społeczeństwa, a życie każdej z nich podporządkowane jest interesom całej kolonii, w której każdy ma swoje zadanie do wykonania. Założycielką kolonii jest zapłodniona samica – królowa, której głównym obowiązkiem jest składanie jaj. Po zapłodnieniu traci skrzydła. Jej zadaniem jest również wybrać odpowiednie miejsce na gniazdo. Zazwyczaj królowe kopulują raz w życiu, natomiast jaja składają przez całe życie. Jedne królowe żyją do roku, a są takie, które żyją 10 do 15 lat. Od gatunku mrówek zależy również jaka jest liczba królowych w gnieździe – najczęściej jest ich od 10 do 30. W każdym gnieździe liczba samic jest dużo mniejsza niż samców, ale to robotnice stanowią najliczniejszą grupę. Robotnice są wielozadaniowe – należy do nich zbieranie i dostarczanie do mrowiska pożywienia, obrona przed intruzami, budowa i sprzątanie mrowiska oraz opieka nad królową i potomstwem. Robotnice żyją 4 do 7 lat. Z kolei samce, inaczej trutnie, wiodą bardzo krótki żywot, gdyż zaraz po kopulacji po prostu giną. Mrówki porozumiewają się ze sobą za pomocą dotyku, poprzez wydawanie dźwięków (strydulacja) i przez wydzielanie zapachowych substancji chemicznych. Larwy mrówek mają postać beznogich czerwi pokrytych drobnymi włoskami. Mają one gruczoły przędne i przed przepoczwarzeniem otaczają się kokonem (oprzędem) – nazywa się je wtedy mrówczymi jajami. Istnieją gatunki mrówek roślinożernych i wszystkożernych. U tych najbardziej drapieżnych aż 30 % diety stanowią stawonogi (inne owady czy pająki). Mrówka faraona (Monomorium faraonis) Gatunek małej, bo niespełna 2 mm długości, żółtawej mrówki. Blokowiska to dla niej idealne miejsce do bytowania. W mieszkaniach jest ciepło i sucho, poza tym jest dużo zakamarków, gdzie mogą znaleźć schronienie (pod panelami czy boazerią, w szczelinach i szparach). Kuchnia to istny raj, mnóstwo okazji do zdobycia pożywienia. Najczęściej sięgają po produkty białkowe, a ze względu na swoje niewielkie rozmiary, nawet drobniutki kawałek pokarmu stanowi sporą porcję pożywienia. To właśnie atut tych mrówek – ich rozmiar oraz liczebność. Trudno je przez to wytępić. Jak większość mrówek tworzą kolonie, na czele których stoi zawsze królowa oraz liczna armia robotnic. Nie obejdzie się także bez kilku ukrzydlonych samców, których głównym zadaniem jest oczywiście zapłodnienie samicy. Kolonie sąsiedzkie tych mrówek nawzajem przenikają się i mogą tworzyć jeszcze większe kolonie wielogniazdowe. Tworzy się swego rodzaju „mega-kolonia”, która staje się utrapieniem dla całego bloku mieszkalnego, kompleksu szpitalnego czy nawet całego osiedla. Wyjątkowe cechy tego gatunku sprawiają, że są one jak „superorganizmy”, niemal niezniszczalne. Dla wielu gatunków mrówek śmierć królowej to katastrofa, jednak w przypadku faraonek – niekoniecznie. Hurtnica pospolita inaczej czarna (Lasius niger) To gatunek bardzo pospolity. Królowa osiąga do 9 mm długości, samiec ok 6 mm, z kolei robotnice do 5 mm. Można je spotkać w trawie, ścianach i pod brukowanymi drogami. Lubią pokarmy słodkie. Często możemy spotkać je również w naszych domach i ogrodach – poszukując pożywienia zanieszczyczają żywność i powierzchnie, w ogrodach przesuszają ziemię. Stają się dla człowieka uciążliwe. Hurtnica zakłada gniazdo w sposób klasztorny – składa larwy i wychowuje pierwsze mrówki bez konieczności pożywiania się poza gniazdem. Jej gniazda znajdują się praktycznie wszędzie, gdzie znajdzie odrobinę wilgotnej ziemi. Mrówka rudnica (Formica rufa) To te bardziej drapieżne, które głównie żywią się owadami i ich larwami. Ich ulubionym pożywieniem jest również spadź mszyc (która bogata jest w cukry proste), zapewniają tym samym opiekę mszycom i chronią je przed drapieżcami. Mrówki te osiągają długość ok. 6 do 9 mm. Samice są czerwonobrązowe, a samce czarne. Mają dwie pary błoniastych skrzydeł i silnie rozwinięte żuwaczki. W Polsce gatunek ten jest bardzo pospolity – częściowo podlega ochronie. Zamieszkuje głównie lasy, szczególnie iglaste. Mrówka rudnica jest gatunkiem bardzo pożytecznym, dlatego że niszczy wiele szkodliwych owadów leśnych. Kartonówka zwyczajna (Lasius fuliginosus) Osiąga długość ok 4 do 5 mm. Robotnice są smoliście czarne i błyszczące, jedynie ich odnóża mają lekko żółtawy kolor. Mrówki te tworzą olbrzymie kolonie (nawet do 2 milionów osobników), natomiast samych samic jest w nich tylko kilka. Swoje gniazda zakładają najczęściej pod pniami, korzeniami, w dziuplach i w spróchniałych drzewach. W głównej mierze żywią się spadzią mszyc, polują także na drobne owady. Kartonówka występuje w Polsce dość pospolicie – można ją spotkać w lasach liściastych, w parkach i ogrodach. Znana jest z pasożytniczego wykorzystywania innych mrówek. Jeśli mrówki zbytnio się rozprzestrzeniły w miejscu Twojego zamieszkania, polecamy bezpieczny zabieg dezynsekcji Mrówki (Formicidae) Mrówki są owadami, które sprawiają nam problemy szczególnie często. Spośród około 100 gatunków mrówek występujących na terenie Polski szczególnie duże problemy sprawiają mrówki faraona (Monomorium pharaonis). Mrówki faraona są bardzo niewielkie w związku z czym ich rozpoznanie nierzadko może sprawiać problemy. Pod względem budowy przypominają one inne gatunki mrówek, ale małe rozmiary sprawiają, że szczegóły anatomiczne ich budowy mogą być trudne do zauważenia w związku z czym patrząc na nie czasami trudno jest rozpoznać, że mamy do czynienia z mrówkami. Z tego powodu osoby, u których pojawiły się mrówki faraona często opisują je jako małe robaki, małe robaczki, robactwo lub robaki. Dopiero bliższe przyjrzenie się tym owadom pozwala uświadomić sobie, ze są to po prostu najzwyklejsze mrówki, choć znacznie mniejsze od tych do których widoku się przyzwyczailiśmy. Dlatego jeśli zauważymy małe robaki w domu, małe robaczki w domu, małe robaki w mieszkaniu lub małe robaczki w mieszkaniu to bardzo prawdopodobnym jest to, że zauważyliśmy mrówki faraona. W naszym artykule napiszemy kiedy mrówki faraona pojawiły się w Polsce, czym są mrówki faraona, jak wygląda faraonka, jak wytępić mrówki faraona, jak wygląda mrówka faraona, gdzie są gniazda mrówek faraona, jak zwalczyć mrówki faraona, jak się pozbyć mrówek faraona, jak zwalczyć faraonki i jak wytępić faraonki. Na zakończenie napiszemy jakie są profesjonalne sposoby na mrówki faraona oraz domowe sposoby na mrówki faraonki. Podział społeczeństwa mrówek faraona na kasty Społeczeństwa mrówek faraona podobnie jak jest to w przypadku społeczeństw większości gatunków mrówek cechują się wysokim stopniem zorganizowania. Społeczności te podzielone są na kasty. Przedstawiciele poszczególnych kast mrówek faraona różnią się ze sobą zadaniami wykonywanymi przez swoich przedstawicieli oraz budową ciał. Budowa ciał przedstawicieli poszczególnych kast mrówek przystosowana jest do wypełniania wykonywanych przez nie zadań. Królowe mrówek faraona zajmują się zakładaniem nowych gniazd oraz rozmnażaniem. Przedstawicielki tej kasty są nieliczne i zazwyczaj przebywają wewnątrz gniazd. W związku z tym dość rzadko są one widywane przez ludzi. Mrówki faraona, które widujemy zazwyczaj zaliczane są do kasty robotnic. Do robotnic należy większość obowiązków mrówek w tym opiekowanie się larwami i królową, budowa i naprawa gniazd oraz pozyskiwanie pożywienia. Mrówki faraona – jak wyglądają Przedstawiciele wszystkich kast mrówek faraona mają dwunastoczłonowe czułki. Ostatnie trzy spośród tych członów tworzą buławkę. Niewielkie oczy faraonek mają od 6 do 8 przyoczek. Mrówki faraona samiec Barwy i rozmiary mrówek faraona uzależnione są od kasty do której zaliczamy jest dany osobnik mrówek faraona. Najmniejsze rozmiary mają osiągające 2 milimetry długości samce mrówek faraona. Ich ciała w przeważającej części są czarne. Jedynie odnóża oraz czułki samców są żółtawe. Mrówki faraona robotnica Robotnice mrówek faraona są minimalnie większe od samców mrówek faraona. Mają one 2,5 milimetra długości. Są one żółtawo lub brązowo-rude. Zatem jeśli zauważyliśmy małe rude robaczki w mieszkaniu, małe żółtawe robaczki w mieszkaniu lub małe brązowe robaczki w mieszkaniu to bardzo możliwe, że zauważyliśmy mrówki faraona. Mrówki faraona królowa Największe podobnie jak jest to u wszystkich gatunków mrówek są królowe mrówek faraona. Mają one 4 milimetry długości i są minimalne ciemniejsze od robotnic mrówekfaraona. Różnica w rozmiarach pomiędzy królowymi, a robotnicami jest u mrówekfaraona dużo mniejsza niż jest to w przypadku innych gatunków mrówek, ale owady te rekompensują to dużą ilością królowych, których może być nawet 2000 w pojedynczej kolonii przy czym warto pamiętać o tym, że kolonie mrówekfaraona nierzadko składają się z wielu gniazd mrówek faraona. Mrówki faraona rozmnażanie się Mrówki faraona cechują się wyjątkowo szybkim tempem rozmnażania się. Dzięki temu wystarczą jedynie 3 lata aby pojedyncze gniazdo mrówek faraona opanowało liczący sobie kilka pięter blok. Idealna temperatura dla rozwoju mrówek faraona wynosi od 25 do 30 ° Celsjusza, a wilgotność 80%. Mrówki faraona skąd się biorą? Wszystkie mrówki faraona, które widujemy przychodzą do nas ze swoich gniazd. Zazwyczaj gniazda zakładane są przez mrówki faraona w niewielkiej odległości od łazienek i kuchenek, które stanowią źródło pożywienia i wilgoci dla mrówek faraona. Owady te rzadko oddalają się od swoich gniazd na odległość większa od kilku metrów. Wysokie wymagania mrówek faraona odnośnie temperatury sprawiają, że rzadko zakładają one gniazda poza mieszkaniami. Gniazda mrówek faraona zazwyczaj są dość dobrze ukryte przed naszym wzrokiem. Często znajdują się one w przestrzeniach pomiędzy ścianami lub w piwnicach. Zazwyczaj obecność mrówek faraona zauważamy kiedy poszukują one pożywienia. Budynkami w których gniazda mrówek faraona znajdują się szczególnie często są bloki zbudowane z wielkiej płyty. Bloki te jako całość są dość wytrzymałe niemniej nierzadko bywały one niestarannie wykańczane w związku z czym istnieje w nich wiele szczelin umożliwiających mrówkom faraona łatwe rozprzestrzenianie się po całym budynku. Co jedzą mrówki faraona ? Mrówki faraona preferują pokarmy zawierające duże ilości białka. Nierzadko zjadają one drobinki pokarmu, których rozmiary są na tyle małe, że nie są one widoczne dla ludzi. Ofiarami mrówek faraona bardzo często padają inne owady. Najczęściej atakowane są przez nie jaja i larwy oraz zwłoki osobników dorosłych. Żywe postaci dorosłe atakowane są wyłącznie w przypadku osobników szczególnie słabych. Skąd się wzięły mrówki faraona ? Mrówki faraona są owadami o szerokim zakresie występowania żyjącymi w tych samych miejscach w których żyją ludzie. Do Europy trafiły one z Egiptu przywiezione przez francuzów pod koniec XVIII stulecia. W starożytności władcami Egiptu byli faraonowie dlatego pochodzące z Egiptu mrówki nazwano mrówki faraona. Egipt nie jest jednak państwem z którego mrówki faraona się wywodzą. To skąd mrówki faraona trafiły do Egiptu nie jest do końca jasne. Najprawdopodobniej trafiły tam one z Indii, choć istnieje również możliwość, że trafiły one do tego kraju z Indonezji lub Ameryki Południowej. Od tego czasu mrówki faraona wielokrotnie były przywożone do Europy z rejonu Bliskiego Wschodu. Faraonki w Polsce W Polsce obecność mrówek faraona po raz pierwszy odnotowano w XIX wieku, choć prawdopodobnie populacje mrówek faraona, które pojawiły się wtedy w Polsce nie przetrwały do dzisiaj. Po raz kolejny mrówki faraona pojawiły się na terenie Polski w latach pięćdziesiątych XX wieku. Podejrzewa się, że trafiły one do naszego kraju z towarami i paczkami przywożonymi z zagranicy na pokładach statków lub w bagażach podróżnych. Mrówki faraona szkodliwość Straty powodowane przez mrówki faraona są bardzo duże. Przenoszą one liczne chorobotwórcze organizmy, a także zjadają i niszczą naszą żywność. Mrówki faraona ugryzienia Ludzie często zadają sobie pytanie czy jad mrówek jest groźny? Generalnie rzecz biorąc nie. U zdrowych osób objawy ugryzienia zazwyczaj ograniczają się jedynie do swędzenia i niezbyt silnego bólu. Główną przyczyną wymienionych objawów jest kwas mrówkowy znajdujący się w składzie jadu mrówkowego. Zazwyczaj objawy ugryzień mrówek są krótkotrwałe i ustępują po upływie kilku dni od ugryzienia. Ugryzienia mrówek mogą być groźne dla osób uczulonych na ich jad. Uczulenie na jad mrówek często współwystępuje z uczuleniem na jad innych owadów na przykład pszczół, os lub trzmieli. Dlaczego mrówki chodzą jedna za drugą? Jeśli jedna z mrówek faraona znajdzie pokarm to wracając do gniazda zostawia za sobą ścieżkę feromonową dzięki której ona i inne osobniki mrówek faraona będą mogły wrócić do tego samego miejsca. Kolejne mrówki, które pojawią się w danym miejscu również zostawiają za sobą ścieżkę feromonową. Dzieje się tak aż do wyczerpania się źródła pokarmu znajdującego się w danym miejscu. Po wyczerpaniu się źródła pokarmu wracające do gniazda mrówki faraona przestają wydzielać feromony. Prowadzi to do zaniknięcia ścieżki feromonowej, a w konsekwencji do zaprzestania przez mrówki wędrówek daną trasą. Mrówki faraona jak wytępić Mrówki faraona są coraz częstszym problemem. Straty, które powodują są duże w związku z czym ich pojawienie się w danym miejscu wiąże się z koniecznością ich zwalczania. Wyeliminowanie mrówek poprzez zabijanie pojedynczych osobników z góry skazane jest na porażkę. Dotyczy to wszystkich gatunków mrówek niemniej w przypadku mrówek faraona stwierdzenie to jest szczególnie prawdziwe. Wynika to z wyjątkowo szybkiego nawet jak na mrówki rozrodu, a przede wszystkim z dużej ilości królowych mrówek faraona. Z tego powodu w celu pozbycia się mrówek faraona konieczne jest chemiczne zwalczanie mrówek faraona. Najlepiej jeśli przeprowadzi je specjalistyczna firma zwalczająca mrówki faraona. W przypadku bloków wielorodzinnych mrówki faraona często występują jednocześnie w wielu znajdujących się obok siebie mieszkaniach. W takiej sytuacji aby przeprowadzić skuteczne zwalczanie mrówek faraona najlepiej jest zwalczać te małe szkodniki za jednym razem we wszystkich mieszkaniach w których wykryto obecność mrówek faraona. Mrówki faraona cechują się bardzo wysoką odpornością na zwalczanie mrówek faraona. Nawet zabicie wszystkich królowych mrówek faraona, których jak wspominaliśmy potrafią być tysiące nie gwarantuje sukcesu. W takim przypadku robotnice mrówek faraona zaczną opiekować się larwami mrówek faraona w taki sposób, aby wyrosły one na nowe królowe mrówek faraona. Jeśli dane jaja mrówek faraona nie zostały zapłodnione rozwijają się z nich samce mrówek faraona. Zdolność do rozwinięcia się kolonii z niewielkiej liczby osobników jest przyczyną sukcesów tego gatunku. Przypadkowe przeniesienie kilku mrówek faraona może doprowadzić do powstania sporej kolonii. Podobnie jest w przypadku gdy kolonia mrówek faraona znajdująca się w danym miejscu została niemal całkowicie zniszczona, ale pozostało po niej kilka żywych osobników mrówek faraona. Już przeżycie kilku mrówek faraona jest wystarczające do tego, aby cała kolonia mrówek faraona odrodziła się. Sprawia to, że zwalczanie mrówek faraona przeprowadzane przez niefachowców nierzadko okazuje się nieskuteczne ponieważ mimo najlepszych chęci często nie udaje im się zlikwidować wszystkich osobników mrówek faraona. Inne gatunki mrówek w domach, mieszkaniach i ogrodach Mrówki faraona sprawiają najwięcej problemów na terenie domów i mieszkań niemniej pojawiają się w nich również inne gatunki mrówek na przykład mrówki hurtnice, mrówki rudnice i gmachówki. Mrówki te zakładają jednak swoje gniazda poza naszymi mieszkaniami w związku z czym pojawiają się wewnątrz naszych mieszkań znacząco rzadziej. Czasami zdarza się jednak, że pojawiają się w nich w sporych ilościach zwłaszcza jeśli znajdą w nich duże ilości pokarmów słodkich na przykład rozsypanego cukru. Pojawianiu się tych gatunków mrówek w danym miejscu można łatwo zapobiec poprzez pozatykanie szczelin na przykład gipsem. Obok mieszkań i domów mrówki powodują również spore straty na terenie ogrodów. Przesuszają ziemie budując w niej gniazda i drążąc korytarze, odkrywają bulwy i kłącza roślin oraz uszkadzają drewniane budowle w których budują gniazda. Szczególnie duże zniszczenia wynikają z opiekowania się przez mrówki mszycami co skutkuje uszkodzeniami roślin na których żerują mszyce. Domowe sposoby odstraszania mrówek Jeśli chodzi o domowe sposoby na mrówki to jest ich niemało. Łączy je jednak to, że nie są one tak skuteczne jak profesjonalne zwalczanie mrówek poprzez oprysk na mrówki. Najpopularniejsze domowe sposoby na mrówki to sposoby na mrówki polegające na ich odstraszaniu poprzez rozkładanie barier. Bariery na mrówki tworzone są z przedmiotów lub substancji wydzielających zapachy, które odstraszają mrówki. Najczęściej stosowane są w tym celu zioła (lawenda, mięta, bazylia, pietruszka, majeranek, wrotycz), przyprawy (pieprz, sól, cynamon, pieprz ziołowy), fusy od kawy zbożowej lub prawdziwej, nafta, terpentyna, wazelina, kreda lub węgiel drzewny. Bariery te są mniej skuteczne w stosunku do mrówek faraona niż w stosunku do innych gatunków mrówek. Mrówki można próbować powstrzymać również poprzez zagipsowanie wszelkich znajdujących się w domu lub mieszkaniu szczelin przez które mrówki przedostają lub mogą przedostawać się do środka. Nie jest to jednak łatwe zwłaszcza w przypadku mrówek faraona ponieważ nawet bardzo małe szczeliny są w ich przypadku wystarczające aby przedostały się one do pomieszczeń. Uszczelnienie wszelkich otworów ma za to tą zaletę, że skutecznie powstrzyma ono również przedostawanie się do wnętrza budowli również innych gatunków niepożądanych organizmów w tym owadów i gryzoni. Żyjące na Saharze srebrne mrówki potrafią pokonać 108 długości swojego ciała w ciągu jednej sekundy. W tym krótkim czasie wykonują około 47 kroków. To czyni je jednymi z najszybszych owadów na świecie. Jednak zdolność do szybkiego poruszania się jest niezbędna w ich ekstremalnym stylu życia. Cataglyphis bombycina, czyli saharyjska srebrna mrówka, ma jeden z najbardziej ekstremalnych stylów życia wśród owadów. Zamieszkuje północne obszary pustyni Sahara, gdzie piasek regularnie osiąga temperatury ponad 60 stopni Celsjusza. W najgorętszych porach dnia, większość zwierząt szuka schronienia, ale nie srebrne mrówki, które właśnie wtedy wychodzą ze swoich podziemnych kryjówek, by szukać pożywienia – innych zwierząt, które padły z gorąca. Gwałtowny wybuch aktywność saharyjskiej mrówki może trwać nawet 10 minut. Mrówki szukają wtedy na wydmach innych owadów i małych zwierząt, które miały mniej szczęścia i zostały zabite przez upały. Ale dlaczego ich aktywność przypada na najgorętszą porę dnia? Bo wszyscy naturalni wrogowie srebrnych mrówek chowają się wówczas w cieniu. Srebrne mrówki rozwinęły szereg adaptacji, by sprostać morderczej strategii przetrwania. Mogą one wytrzymać temperaturę około 54 stopni Celsjusza. Ich ciała wytwarzają tzw. białka szoku cieplnego, które chronią inne białka pełniące ważne funkcje życiowe. Co ciekawe, białka te wytwarzane są nie w odpowiedzi na temperatury, ale jeszcze przed opuszczeniem przyjemnie chłodnego schronienia, co zapewnia maksymalną odporność na ciepło. Saharyjskie mrówki doskonale znają topografię terenu i zawsze wiedzą, jaka jest najkrótsza droga prowadząca do gniazda. Górne i boczne części ciała mają pokryte unikalnymi włoskami o trójkątnym przekroju, które utrzymują ich ciała w chłodzie, odbijając promieniowanie słoneczne i rozładowując nadmiar promieniowania cieplnego. Jednak najważniejszym czynnikiem jest szybkość. Spędzają zaledwie kilka minut poza gniazdem, poszukując zwłok pustynnych stworzeń, ale te kilka minut dal innych stworzeń mogłoby być zabójcze. Obserwacje srebrnych mrówek Badający srebrne mrówki biolodzy z Uniwersytetu w Ulm w Niemczech wykorzystali jedną z superszybkich kamer, by dowiedzieć się dokładnie, jak szybko srebrne mrówki potrafią się poruszać. Pozwoliło to także poznać mechanizmy stojące za możliwością osiągania tak dużych prędkości. Ich badania zostały opublikowane w czasopiśmie „Journal of Experimental Biology”. Badacze najpierw musieli zlokalizować gniazdo, a nie było to łatwe zadanie, bo mrówki spędzają zaledwie kilka minut dziennie poza bezpiecznym schronieniem. Kiedy już to się udało, następna część była znacznie prostsza. Przy wejściu do gniazda przymocowali aluminiowy podajnik, na którym umieszczali żywność, by wywabić mrówki z gniazda. - Po znalezieniu jedzenia mrówki krążyły tam i z powrotem, a my mieliśmy w tym miejscu zamontowaną kamerę i wszystko filmowaliśmy - powiedziała Sarah Pfeffer z Uniwersytetu w Ulm. Ponadto zespół badaczy starannie wykopał gniazdo i sprowadził je do Niemiec, aby zobaczyć, jak mrówki poruszają się w chłodniejszych temperaturach. W intensywnym upale pustyni mrówki osiągały maksymalną wydajność. Najwyższa zarejestrowana prędkość wynosiła 855 milimetrów na sekundę. Po powrocie do laboratorium w Niemczech, w temperaturach zaledwie 10 stopni Celsjusza, srebrne mrówki były znacznie wolniejsze – osiągały zaledwie 57 milimetrów na sekundę. Srebrne mrówki przebierają nogami 47 razy na sekundę Cataglyphis bombycina w wysokich temperaturach okazały się jednymi z najszybszych owadów na świecie. Mrówki te pokonują w ciągu sekundy dystans odpowiadający nawet 108 długościom ciała. Ale w Kalifornii żyją roztocza Paratarsotomus macropalpis, które potrafią w ciągu sekundy pokonać dystans odpowiadający ponad 350 długościom ich ciał. Z kolej żyjący w Australii chrząszcz - Cicindela eburneola – pokonuje 171 długości ciała w ciągu sekundy. Jak srebrne mrówki rozwijają tak dużą prędkość? Badacze ustalili, że ich odnóża poruszają się w nietypowy sposób. Kończyny srebrnych mrówek są o jedną piątą krótsze niż innych mrówek żyjących na pustyniach. Aby zrekompensować tę różnicę długości, srebrne mrówki wykonują około 47 kroków na sekundę, czyli o jedną trzecią szybciej niż ich krewni. Dodatkowo mrówki nie biegną, ale poruszają się ruchami podobnymi do galopu, podnosząc jednocześnie wszystkie sześć odnóży nad ziemię w idealnej synchronizacji. Każda kończyna dotyka ziemi tylko przez 7 milisekund przed rozpoczęciem kolejnego kroku. Oczywiście inne zwierzęta poruszają się szybciej w zależności od pomiaru prędkości. W wartościach bezwzględnych gepardy są szybsze i biegają z prędkością ponad 30 metrów na sekundę, ale jeśli liczyć pokonany dystans długościami ciała, to gepard biegnie z prędkością „zaledwie” 16 długości ciała na sekundę. Źródło: Science Alert, fot. Harald Wolf Tuż pod powierzchnią lasu w Ameryce Południowej żyje wysoko rozwinięta społeczność rolników Są niewielkiego wzrostu, każdy ma sześć nóg i długie czułki. To nie science fiction. To społeczność mrówek Attini. Całe ich życie podporządkowane jest uprawie gigantycznego grzyba, który służy im za pokarm. Ta mrówcza specjalizacja rolnicza, dzięki której zyskały przydomek grzybiarek, powstała aż 50–60 mln lat temu. Trudne początki Przyszła królowa zabiera fragment grzybni (rodzina Lepiotaceae) z macierzystego mrowiska i leci w nieznane, by utworzyć własną kolonię. Tuż po locie godowym zrzuca skrzydła – nie będą jej już potrzebne. Resztę życia spędzi pod ziemią. Budowę przyszłego domu zaczyna od wykopania niewielkiego tunelu i komory, w których zamyka się od wewnątrz. Tu w ciemnościach zakłada hodowlę grzyba, wypluwając przyniesiony fragment grzybni, a po kilku dniach składa pierwsze jaja. To okres krytyczny dla sukcesu przedsięwzięcia. Królowa utrzymuje się przy życiu tylko dzięki katabolizmowi (rozkładowi) bezużytecznych już mięśni skrzydeł oraz nagromadzonych wcześniej zapasów tłuszczu, zjada też większość składanych przez siebie jaj. Od tej chwili będzie już tylko maszyną do produkowania potomstwa, które stopniowo przejmie rolnicze obowiązki matki. Przez następne lata kolonia rozrasta się dynamicznie, aż do osiągnięcia dojrzałości, którą u grzybiarek mierzy się liczbą mieszkańców: nawet 8 mln osobników. To gigantyczne mrowie owadów zajmuje pod ziemią objętość niedużego pokoju (ok. 20 m3). Ta praca się opłaca W hodowlę rodzinnego grzyba zaangażowane jest całe mrowisko. Robotnice wędrują w górę drzew rosnących nawet 100 m od gniazda, by dostać się do najmłodszych listków. (W ciągu roku na wykarmienie grzyba zużywają 800–4500 m2 roślinności). Po wycięciu fragmentu schodzą z pnia, kołysząc przy każdym kroku trzymanym w żuwaczkach liściem. Na ziemi tworzą żywą dwukierunkową autostradę tragarzy biegnącą pokrętych mostach z korzeni i gałązek. Gdy robotnica przytaszczy liść do gniazda, wpada on na „linię produkcyjną” prowadzoną przez kolejne kasty robotnic. Materiał jest szatkowany na 1–2-milimetrowe fragmenty, zgniatany i formowany w kulki. Tak przygotowany pokarm zostaje ułożony na grzybie, a ten zeń korzysta. Mrówki dbają też o zdrowie swojej uprawy. Najmniejsze robotnice, o szerokości głów mniejszej niż milimetr, krzątają się między strzępkami grzybni, nieustannie opukując je czułkami i liżąc. Skąd to zacięcie mrówek do rolnictwa? Dobrze utrzymany grzyb zaspokaja pokarmowe zapotrzebowanie grzybiarek na węglowodany i białka (u innych gatunków mrówek białko pozyskuje się z ciał upolowanych zwierząt). Naukowcy zastanawiali się też, jak to możliwe, że owady te świetnie funkcjonują bez dodatkowej suplementacji azotem, który jest niezbędnym składnikiem ich diety. Zwłaszcza że młode liście, jakimi mrówki żywią grzyba, mają azotu bardzo mało, grzyb powinien więc być ubogi w ten pierwiastek. Po skomplikowanych badaniach okazało się, że i na to znalazła się metoda. Strzępki grzybni zamieszkiwane są przez bakterie azotowe. A one, podobnie jak u roślin motylkowych, wiążą azot atmosferyczny. Dzięki temu mrówki otrzymują azotu dokładnie tyle, ile im potrzeba. Kwas na wroga Wraz z cennym grzybem grzybiarki niestety przenoszą też pasożytniczego grzyba z rodzaju Escovopsis. To wysoce wyspecjalizowany patogen występujący wyłącznie w ogrodach grzybiarek. Czyha na sprzyjające warunki do rozwoju, a jego atak powoduje zagładę kolonii. Mrówki jednak potrafią się przed nim bronić. Pierwszą linią obrony jest zakwaszenie otoczenia kwasem mrówkowym. Po rozprzestrzenieniu substancji pH mrowiska z obojętnego (pH 7–8) spada do poziomu lekko kwaśnego 5. Drugą linię stanowi symbiont, bakteria (Pseudonocardia), która zamieszkuje pancerzyk owadów w okolicach „klatki piersiowej” i jest przekazywana przez królową potomstwu. Produkowany przez bakterię antybiotyk zwalcza patogeny. Choroba może do mrowiska zostać przywleczona wraz z liśćmi. Dlatego mrówki starannie je dobierają, często pozostawiają wycięte już fragmenty, pewnie gdy dostrzegą na nich zanieczyszczenia mikrobiologiczne. Jeśli mimo to wprowadzony zostanie do gniazda niedobry materiał, np. spryskany pestycydem, mrówki, badając reakcję grzyba, uczą się odrzucać liście zebrane na niekorzystnym obszarze. Mrówki muszą też dbać o poziom CO2 w gnieździe, a wyczuwają go za pomocą receptorów na czułkach. Gdy stężenie wzrasta, rozbudowują gniazdo, gwarantując dopływ świeżego powietrza. Co się dzieje, gdy wszystkie linie obrony zawiodą? Mrówki opuszczają gniazdo, unosząc jaja, poczwarki i czysty fragment grzyba. A jeśli cały grzyb ulegnie skażeniu? W warunkach laboratoryjnych obserwuje się kradzieże grzyba. Naukowcy sądzą, że jest to prawdopodobne również w przyrodzie. Okazuje się, że grzybiarki z jednej kolonii mogą przeprowadzić rajd rabunkowy na inną, wynosząc z niej fragment grzybni. Mrówki – mimo że występujące tak powszechnie w naszym najbliższym otoczeniu – czyli wydawać by się mogło, że są tak powszechne i nijakie – jednak są niezwykłe. Mają swoje tajemnice, a ta książka sprawia, że nigdy nie powiecie o tym malutkim stworzonku: „Ot, to tylko taka zwykła mrówka”. Każda z nich jest jedyna w swoim rodzaju i właśnie … niezwykła. A jeśli znalazła się gdzieś blisko Was – np. na tarasie, na parapecie to na pewno nie znalazła się tam przypadkowo. Zjawiła się, ponieważ ma do wypełnienia jakąś ważną misję. Książka zawiera całe mnóstwo ciekawostek na temat mrówek małych i dużych. Te najmniejsze mają zaledwie 1 milimetr, te największe na świecie – nawet 4 centymetry. W Polsce nie spotyka się mrówek dłuższych niż 2 centymetry – o tym też przeczytacie w tej książce. W każdym razie naukowcy doliczyli się ok. 15 tysięcy gatunków i podgatunków mrówek. I ponoć drugie tyle czeka w kolejce na odkrycie. A więc do dzieła. Może właśnie ta książka obudzi w dzieciach ducha odkrywcy i badacza? A co jeszcze znajdziecie tutaj? Informacje na temat budowy mrówek, ich życia w licznej społeczności (w Polsce jedna kolonia mrówki ćmowej może liczyć nawet ponad milion robotnic!), podziale obowiązków w mrówczej rodzinie, zajęciach robotnic, powstawaniu nowych kolonii mrówczych, larwach, budowie mrowiska, przywilejach królowej, pożywieniu mrówek. Poznacie różne gatunki mrówek na całym świecie – jak już pisałam wcześniej – jest ich naprawdę baaaardzo dużo. Jacy wrogowie zagrażają mr...

najmniejsze mrówki w polsce